ลักษณะของนิทานพื้นบ้าน
นิทานพื้นบ้านมีลักษณะเฉพาะที่เห็นเด่นชัด คือ
เป็นเรื่องเล่าที่มีการดำเนินเรื่องอย่างง่ายๆโครงเรื่องไม่ซับซ้อน
วิธีการที่เล่าก็เป็นไปอย่างง่ายๆตรงไปตรงมา
มักจะเริ่มเรื่องโดยการกล่าวถึงตัวละครสำคัญของเรื่อง ซึ่งอาจจะเป็นรุ่นพ่อ-แม่ของพระเอกหรือนางเอก
แล้วดำเนินเรื่องไปตามเวลาปฏิทิน ตัวละครเอกพบอุปสรรคปัญหา
แล้วก็ฟันฝ่าอุปสรรคหรือแก้ปัญหาลุล่วงไปจนจบเรื่อง ซึ่งมักจะจบแบบมีความสุข
หรือสุขนาฏกรรม ถ้าเป็นนิทานคติ ก็มักจะจบลงว่า “นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า…..”
ถ้าเป็นนิทานชาดกก็จะบอกว่าตัวละครสำคัญของเรื่องในชาติต่อไป
ไปเกิดเป็นใครบ้าง ถ้าเป็นนิทานปริศนาก็จะจบลงด้วยประโยค คำถาม
ลักษณะของนิทานพื้นบ้าน กุหลาบ มัลลิกะมาส (2518, หน้า 99-100) ได้สรุปไว้ดังนี้
1.เป็นเรื่องเล่าด้วยถ้อยคำธรรมดา
เป็นภาษาร้อยแก้วไม่ใช่ร้อยกรอง
2.เล่ากันด้วยปากสืบทอดกันมาเป็นเวลาช้านาน
และเมื่อการเขียนเจริญขึ้น ก็อาจมีการเขียนขึ้นตามเค้าเดิมที่เคยเล่าด้วยปาก
3.ไม่ปรากฏว่าผู้เล่าดั้งเดิมเป็นใคร
อ้างแต่ว่าเป็นของเก่าฟังมาจากผู้เล่า ซึ่งเป็นบุคคลสำคัญยิ่งในอดีตอีกต่อหนึ่ง
ผิดกับนิยายสมัยใหม่ที่ทราบตัวผู้แต่ง แม้นิทานที่ปรากฏชื่อ ผู้แต่งเช่น
นิทานของกริมม์ ก็อ้างว่าเล่าตามเค้านิทานที่มีมาแต่เดิมไม่ใช่ตนแต่งขึ้นเอง
เจือ สตะเวทิน (2517, หน้า 16)
ให้คำอธิบายลักษณะสำคัญของนิทานพื้นเมือง ไว้ดังนี้
ต้องเป็นเรื่องเก่า
ต้องเล่ากันด้วยภาษาร้อยแก้ว
ต้องเล่ากันด้วยปากมาก่อน
ต้องแสดงความคิด ความเชื่อของชาวบ้าน
เรื่องจริงที่มีคตินับอนุโลมเป็นนิทานได้เช่น
มะกะโท ชาวบ้านบางระจัน เป็นต้น
โดยนัยดังกล่าวจะเห็นได้ว่าลักษณะที่สำคัญที่สุดของนิทานพื้นบ้านคือเป็นเรื่องเล่าที่สืบทอดกันมาด้วยปากและไม่ทราบว่าผู้ใดแต่ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น